| SCENA II |
|
| VENCESLAO, CASIMIRO e ALESSANDRO |
|
| VENCESLAO |
| Tu de l’amico Ernando |
| segui, Alessandro, le vestigia; e digli |
60 | che a tal grado alzerò la sua fortuna |
| che non fia chi ’l sorpassi |
| quaggiù, fuorché il suo re, fuorché gli dei. |
| CASIMIRO |
| E ch’ei tema, gli aggiugni, |
| in qualunque destin gli sdegni miei. |
| ALESSANDRO |
65 | Tanto esporrò; ma troppo ingiusto sei. |
|
|
|
|