|   | SCENA II | 
|   | 
|   | ENRICO ed EDUINO | 
|   | 
|   | ENRICO | 
|   | (Occhi miei, che mirate?) | 
|   | EDUINO | 
|   |                                                  A qual oggetto | 
|   | son riserbato ancora? Enrico vive? (Si guardano con stupore) | 
|   | ENRICO | 
|   | (Vive Eduin?) | 
|   | EDUINO | 
|   |                              (Non lo svenò Riccardo?) | 
|   | ENRICO | 
|   | (Non cadé ne la pugna?) | 
|   | EDUINO | 
| 900 | (Saria questa una larva | 
|   | del mio timor?) | 
|   | ENRICO | 
|   |                                (L’eccesso | 
|   | de l’odio mio forse dà corpo a un’ombra?) | 
|   | EDUINO | 
|   | (Occhi...) | 
|   | ENRICO | 
|   |                     (Cuor...) | 
|   | A DUE | 
|   |                                       (Non m’inganno). | 
|   | EDUINO | 
|   |                                                                          (È desso). | 
|   | ENRICO | 
|   |                                                                                               (È desso). | 
|   | EDUINO | 
|   | Enrico, è ver, senza stupor non posso | 
| 905 | mirarti in vita; io ti credea già estinto. | 
|   | Non aspettar che teco | 
|   | al commando fatal cerchi discolpe. | 
|   | Era tuo re, tu mio vassallo; e l’uso | 
|   | de la tua vita era mio dono; e al mio | 
| 910 | regio piacer potea donarla anch’io. | 
|   | ENRICO | 
|   | Di quale ingiusta autorità ti pregi? | 
|   | Non andrai, re tiranno, | 
|   | esente dal gastigo. I numi forse | 
|   | lo riserbaro a la mia destra. | 
|   | EDUINO | 
|   |                                                     Infido, | 
| 915 | tanto oserai? | 
|   | ENRICO | 
|   |                           Sì sì, crudel, t’uccido. (Snuda uno stilo per ucciderlo) | 
|   | 
|   | 
|   | 
|   |