| SCENA II |
|
| VENCESLAO, ALESSANDRO, CASIMIRO |
|
| VENCESLAO |
| Tu de l’amico Ernando |
55 | siegui, Alessandro, le vestigia e digli |
| che a tal grado alzerò la sua fortuna |
| che non fia chi ’l sorpassi |
| quaggiù, fuor che ’l suo re, fuor che gli dei. |
| CASIMIRO |
| E ch’ei tema, gli aggiugni, |
60 | in qualunque destin gli sdegni miei. |
| ALESSANDRO |
| Tanto esporrò ma troppo altero sei. |
|
|
|
|